29.11.13

Ο Τζόρτζιο Αγκάμπεν στην Αθήνα ΙΙ

Καθώς περνούν οι μέρες από τον ερχομό του Τζόρτζιο Αγκάμπεν στην Αθήνα και σβήνουν σιγά σιγά τα κύματα που προκάλεσε η ομιλία του, αυξάνονται τα κείμενα που γράφονται γι αυτόν και για τη φιλοσοφία του. Κατ αρχάς, ο ίδιος ο Αγκάμπεν έδωσε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη στην Αναστασία Γιάμαλη και στον Δημοσθένη Παπαδάτο-Αναγνωστόπουλο, που δημοσιεύτηκε στα «Ενθέματα» της Αυγής της περασμένης Κυριακής και στο «Red Notebook».
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το τελευταίο μέρος της συνέντευξης, όπου ο Αγκάμπεν εξηγεί με απλά λόγια τη διαφορά της αντίληψής του για την κατάσταση εξαίρεσης από την αντίληψη του Καρλ Σμιτ: «Μου δίνετε την ευκαιρία να αποσαφηνίσω αυτό το σημείο, γιατί συχνά δέχομαι κριτική γι αυτή τη χρήση του Σμιτ. Ο Σμιτ υποστηρίζει ότι κυρίαρχος είναι αυτός που αποφασίζει για την κατάσταση εξαίρεσης, άρα η εξουσία εδράζεται στην εξαίρεση· η ιδέα μου είναι ότι ενώ ο Σμιτ μένει εδώ, και λέει ότι το πεδίο του νόμου είναι η κατάσταση εξαίρεσης, ταυτόχρονα λέει ότι ο νόμος είναι σε ισχύ. Η σύλληψη του νόμου στον Σμιτ είναι ότι ο νόμος περιλαμβάνει την εξαίρεση από τον νόμο, αλλά την ίδια στιγμή ο νόμος είναι ακόμα εκεί – συνεπώς δεν μπορούμε να μιλάμε για α-νομία. Εγώ, αντίθετα, προσπαθώ να δείξω ότι αυτό είναι λάθος: ότι αυτό που υπάρχει στην περίπτωση αυτή είναι απλώς μια ζώνη ανομίας. Ποια είναι λοιπόν η διαφορά μου με τον Σμιτ; Ότι εγώ προσπαθώ να δείξω ότι ο νόμος δεν είναι πια εκεί. Κι εκεί έρχεται αυτό που υποστήριξα στην ομιλία μου στην Αθήνα το Σάββατο, ότι δηλαδή το σημαντικό είναι να δείξουμε πώς η ανομία έχει αιχμαλωτιστεί από την εξουσία. Το σύστημα του Σμιτ λειτουργεί μόνο αν δεχτείς ότι η αναστολή του νόμου είναι ακόμα νόμος, ότι αυτή η ζώνη ανομίας είναι νόμιμη. Στην ομιλία μου προσπάθησα να δείξω ότι μια απο-συντάσσουσα δύναμη (destituent power) πρέπει να κάνει ξεκάθαρο ότι το νομικό σύστημα εντός του οποίου ζούμε δεν εδράζεται σε μια νόμιμη αναστολή του νόμου, αλλά απλώς στην ανομία. Στην περίπτωση αυτή, το οικοδόμημα του Σμιτ καταρρέει.»

Ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο για την ομιλία του Αγκάμπεν και για τη σημασία που έχει για την ελληνική Αριστερά δημοσίευσε ο Αντώνης Λιάκος: Πώς παλεύει κανείς με τον άγγελό του;

Επίσης, ωραίο είναι και το κείμενο του Ηλία Παπαγιαννόπουλου στο Φρέαρ: Αυτοπάθειες της απογύμνωσης. Ο Αγκάμπεν στην Αθήνα 

Πολύ καλό και το κείμενο της Τόνιας Κατερίνη στο «Red Notebook»: Ο ενοχλητικός κύριος Αγκάμπεν

Αντιθέτως, παράδοξη είναι η μάλλον απαξιωτική αποτίμηση του Νικόλα Σεβαστάκη(Ο Αγκάμπεν, η Ακροδεξιά και η «τραπεζοκρατία»), παράδοξη διότι ο Σεβαστάκης είναι πολιτικός φιλοσόφος με μεγάλο πνευματικό εύρος. Ο Σεβαστάκης πιάνεται από μια αποστροφή του Αγκάμπεν για να απαξιώσει τελικά το σύνολο της συνέντευξης και τη συνολική πολιτική θέση του. Θεωρεί ότι ο Αγκάμπεν είναι ένας ακόμη ριζοσπάστης που δε δίνει την απαιτούμενη σημασία στην άνοδο της Ακροδεξιάς και υπονομεύει τη δημοκρατία με την αντισυστημικότητά του.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου